Steeds weer nieuwe indrukken…

Heerlijk, de ramadan is voorbij… Het is ook meteen aan de kinderen te merken; ze hebben veel meer energie en zijn stukken vrolijker. De afgelopen week hebben we dan ook actief met de kinderen getraind (voor sommige kinderen was dat ook wel nodig omdat door de weinige beweging tijdens de ramadan de kilo’s er snel bijkomen..). Het mooie is ook dat je de kinderen nu steeds een beetje beter leert kennen doordat je meer tijd met ze door kan brengen tijdens de therapeutische uurtjes. Wanneer ik een blind en autistisch meisje na een intensieve training meeneem naar de snoezelruimte als beloning en om nog even te ontspannen, leer ik haar pas goed kennen.. Tijdens eerdere therapie lukte het nooit goed om grip op haar te krijgen en werd het therapeutische uurtje grotendeels gekenmerkt door veel huilen en tegenstribbelen. In de snoezelruimte komt ze echter dicht tegen me aanliggen en wanneer ik haar begin te kriebelen op haar armpjes en in haar nek, komt er een grote glimlach op haar gezicht; ze geniet zichtbaar. Blijkbaar doet een beetje liefde en aandacht wonderen…

De middagen hebben we veelal gewandeld (en deels gerend) met de kinderen. Het is erg mooi om te zien hoe de kinderen hiervan kunnen genieten en hoe elk kind het wandelingetje op zijn/haar eigen manier beleeft. Zo is er een meisje met het syndroom van down dat bij elk dier/voorwerp/voortuig dat we tegenkomen even stilstaat en er bewonderend naar kijkt. Het woordje ‘beautiful’ is inmiddels haar stopwoordje geworden. Prachtig om te zien hoe ze kan genieten van alle kleine dingen, misschien nog wel iets om van te leren. Hand in hand met haar liep ik de wandeling, meegenietend van alle kleine dingen die ze zag. Alle mensen/voortuigen die we tegenkwamen hebben we samen enthousiast nagezwaaid; een heerlijke wandeling!

Zaterdag zijn we naar de Merapi vulkaan geweest, een actieve vulkaan welke in 2010 nog een eruptie heeft vertoond, met alle verwoestende gevolgen daarvan. Deze gevolgen waren nog erg goed zichtbaar op de plaatsen die we bezocht hebben, met name in het plaatsje Kinahrejo. Dit plaatsje bestaat momenteel enkel nog uit grijs gesteende en as en een paar restanten van huizen zijn nog zichtbaar. Indrukwekkend om te zien welke gevolgen het natuurgeweld van 2 jaar geleden met zich mee gebracht heeft.

In Kaliurang (een plaatsje onderaan de Merapi vulkaan) zijn we naar het Taman Nasional Gunung Merapi geweest; een park aan de voet van de Merapi met een jungle waarin zich een aantal grotten bevinden. Na veel geklim en geklauter (en nog een keer een verkeerde route te hebben genomen) kwamen we aan bij de Goa Jepang. De grot zelf stelde niet heel veel voor, maar de weg er naar toe was erg mooi!

Na dit park zijn we naar het Kaliurang National Park geweest waar je een prachtig uitzicht op de Merapi vulkaan hebt. Ook zijn de verwoestende gevolgen van de erupsie van 2010 goed zichtbaar vanaf hier en kan je duidelijk zien tot hoever de lava gestroomd is. In het park (eigenlijk is het gewoon vrije natuur waar je enkel een entreekaartje voor moet kopen) liepen ook apen rond. Deze apen leven in de bossen rondom de Merapi vulkaan en komen af en toe naar beneden (tot in het park) om eten te zoeken. We hebben daarom een zakje pinda’s gekocht en konden de apen uit onze hand eten geven. Leuk om eens mee te maken!

Deze dag was natuurlijk niet compleet zonder een bezoekje aan het Merapi Museum. In dit museum werd informatie gegeven over vulkanen in het algemeen, maar ook toegespitst op de Merapi vulkaan. De verschillende foto’s, teksten en een informatiefilm in het museum gaven dat alle indrukken van deze dag op z’n plaats vielen en maakten de dag compleet. Na alle ervaringen van vandaag en met een dosis aan informatie plofte ik vanavond moe maar voldaan neer op de bank. Even de laptop erbij om weer een verslagje te typen van de afgelopen week.. Het zijn echt steeds weer nieuwe indrukken…